deuxième semaine à Lille

Na al die kopzorgen van mijn kot werd het ook maar eens tijd om over mijn vakken na te denken. Want dat is toch de reden waarom ik hier ben. Studeren! Frans spreken! Dat tweede heb ik al veel gedaan, maar vooral met de andere erasmussers (en neen, wij praten geen Engels !). Wij erasmussers krijgen dan toch veel complimentjes over ons Frans. Bloos bloos. Tot die Fransen zelf beginnen te praten en je net te laat bent om mee op die sneltrein van woorden te springen. Dan kan er al eens een onbeleefde 'quoi' uitkomen, aangezien je zelf nog te verbaasd bent om een deftige zin te vormen. Mais bon, dat betert wel, hopelijk?

Zo verliepen ook mijn eerste lessen. Ik dacht dat ik het wel gewoon was om lessen in het 'Frans' te volgen, maar ik stond er niet bij stil dat onze proffen van de UA zo mooi kunnen articuleren, alle woorden uitspreken die moeten uitgesproken worden en vooral een minder uitgebreide vocabulaire hebben. Op maandag heb ik eerst les van een vrouw met een accent dat ik totaal niet kan plaatsen. Het klonk een beetje West-Vlaams op z'n Frans. Het heeft nogal geduurd eer ik doorhad welke klanken ze voor wat gebruikte! Hop naar de volgende prof, misschien kan ik hier wel beter volgen. Of niet. Als je een Italiaanse Frans hoort spreken moet je toch ook een knopje omdraaien..

 Wat de inhoud van de lessen betreft kan ik wel beter volgen. In de meeste lessen zie ik dingen die ik in mijn bachelorcarrière al uitgebreid ben tegengekomen. Zo beginnen ze bij théories linguistiques van nul, want er zitten studenten bij die nog nooit taalkunde hebben gehad. Een mastervak noemen ze dit dan! "C'est quoi un morphème?" Silence... (ja, dat weten wij wel, maar ik was nog te verbaasd over het feit dat niemand dit wist vooraleer ik een antwoord kon formuleren...) Niet te geloven! Nuja, ik zal maar niet te overmoedig worden, dus we wachten nog maar wat af.

Ziezo, dit was het weer voor vandaag!

Tot de volgende,

Bisous!

Aankomst in Lille

Het academiejaar is ondertussen al twee weken bezig dus ik sta al wat achter met m'n verhalen! 

Ik zal dus bij het begin beginnen. Zoals de meesten onder jullie wel weten zat ik eerst bij een verschrikkelijke vent op kot. Hij was vreselijk agressief en zag eruit als Jozef Fritzl (En dus niet Priklopil :P)! Ik had dus absoluut geen zin om te gaan, maar ben uiteindelijk zondag 12 september vertrokken. Ik kwam daar aan, en als ik de ijskast opzette viel de elektriciteit al uit, en er was maar 1 enkel gordijn voor dubbele ramen.Bovendien was er zeer veel lawaai. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan.  Maandag de 13e begonnen de lessen dus, en vrij uitgeput kwam ik aan op Lille 3. Het is daar  zo gigantisch en onlogisch dat als je een klaslokaal wil vinden je zeker 20 min vroeger moet vertrekken (ja, zelfs al vraag je het, de Fransen zelf weten het ook niet!). Dan ben ik mij gaan inschrijven bij de relations internationales. Daar heb ik ineens het verhaal over mijn kot gedaan (met tranen in de ogen uiteraard :p) en ze hadden zo'n medelijden met mij. Bleek nu dat er in een résidence universitaire nog een kamer 'vrij' was. Hoewel er een enorme wachtlijst was heb ik die kamer gekregen :-) Ik snap nog altijd niet hoe ik dat heb gedaan!

's Avonds heb ik dan aan Nina (ander meisje van UA) gevraagd om mij te helpen verhuizen. Het was zo spannend. Ik moest normaal gezien die avond mijn kotbaas ontmoeten om mijn contract nog terug te geven (papa als cautionnaire moest die ook nog tekenen), dus hij kon elke moment aankomen. Ik was dus gepakt en gezakt en was aan het wachten op Nina. Elke keer als ik de sleutel in de voordeur hoorde stond mijn hart even stil. Het kon wel eens Fritzl zijn.. De verhuis zelf was ook zeer spannend. Er stond namelijk een vidéosurveillance in de gang, dus de kotbaas kon via internet volgen wat wij deden.. (nog een reden waarom ik daar niet wilde blijven). Het was dan nog eens koers en het verkeer in de buurt zat helemaal dicht, met als gevolg dat we vrij ver moesten sleuren om al mijn rommel terug in mijn auto te krijgen. En dat was niet weinig(!).

Dan zijn we naar mijn nieuw kot gereden en heb ik mij daar geïnstalleerd. Die nacht heb ik als een roosje geslapen :-). 

Eindelijk kon mijn avontuur beginnen, dacht ik, maar ik moest nog naar een juridisch bureau voor buitenlandse jongeren om mijn contract voor te leggen en zien wat onze opties waren om zoveel mogelijk geld terug te krijgen. Zelfs de Fransen uit le Nord hebben precies al die 'manana'-manier van leven, dus heb ik daar meerdere uren mogen wachten. 

Enfin, dan heb ik stilletjes aan kennis gemaakt met de mensen uit het gebouw van mijn nieuw kot. Het is er echt supergezellig :-) 

Het vervolg van mijn  verhaal (dat nog steeds achterloopt) is voor een volgende keer!